مراکز پرتو؛ جایی برای کاهش آسیب‌های اجتماعی/ کودکان در اینجا دردهایشان را فراموش می‌کنند +عکس
تاریخ انتشار: ۲۲ تیر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۴۰۱۵۲۷۹
اینجا مرکز پرتوی منطقه ۲۰ تهران است؛ محوطه‌ای در خیابان عمادآور که در یکی از خروجی‌های بزرگراه شهید آوینی قرار گرفته است.
سرویس اجتماعی فردا؛ مهسا گربندی: اینجا یکی از مراکز پرتو در پایتخت است. مرکزی که با حمایت شهرداری تهران برای مهارت‌آموزی کودکان در معرض آسیب یا آسیب‌دیده اجتماعی تلاش می‌کند؛ و البته توجه ویژه‌ای به کودکان کار و خیابان دارد.
بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
وارد محوطه می‌شوم. کودکان زیادی در حیاط هستند که شاید تعداد آنها به ۵۰ نفر هم برسد. سمت راست یک کانکس سفید رنگ است که روی آن یک برگه نقاشی شده چسبانده‌اند و روی آن با دست خط کودکانه‌ای نوشته شده: «کلاس سوم دبستان» کمی جلوتر وسایل ورزشی قرار گرفته که تعدادی از این بچه‌ها مشغول بازی با آنها هستند. کتابخانه و اتاق کامپیوتر هم چند قدم آن طرف‌تر قرار گرفته است. بچه ها در یکی از اتاق ها سرگرم نقاشی کشیدن هستند. اینجا حداقل امکاناتی که باعث تفریح، آموزش و سرگرمی کودکان می‌شود وجود دارد و آنها کودکی‌شان را با این شرایط می‌گذرانند که اگر همین‌ها هم نبود، جز کار و فراموش کردن دوران کودکی «هیچ» چیز در زندگی نداشتند.
مهارت‌آموزی کودکان و خانواده‌ها در کنار یکدیگر
وارد اتاق مدیریت می‌شوم و راجع به فعالیت این موسسه سوال می‌پرسم. «اصلی‌ترین کار مرکز پرتو، آموزش است.» این حرف را مدیر داخلی مرکز پرتوی شهرری می‌گوید. زهرا عباسی ادامه می‌دهد: «در اینجا از بچه‌های بازمانده از تحصیل که شناسنامه و مدارک هویتی نداشتند یا بضاعت مالی برای رفتن به مدرسه را ندارند، حمایت می‌شود؛ و آموزش‌های لازم را به آنها می‌دهیم.»
خانم عباسی معتقد است که بچه‌ها باید در آرامش کافی، آموزش‌های لازم را ببینند و برای پیشرفت در زندگی‌شان تلاش کنند. او می‌گوید: «بسترسازی برای آموزش این کودکان نیز بسیار مهم است، زیرا که در خانه‌های این کودکان آرامشی وجود ندارد. طلاق، اعتیاد، فقر و نبود سرپرست خانواده از اصلی‌ترین مشکلاتی است که در زندگی این کودکان وجود دارد.»
این مدیر داخلی به کارگاه‌های آموزشی و مهارتی در مرکز پرتو اشاره می‌کند و می‌گوید: «آموزش‌های خیاطی در سه دوره برای مادران این کودکان برگزار می‌شود، پتینه و گوهرتراشی نیز از کلاس‌هایی است که با هدف توانمندسازی در این مرکز برای خانواده‌ها در نظر گرفته شده تا بتوانند برای تامین مخارج زندگی‌شان در این حرفه‌ها کار کنند.»عباسی راجع به کلاس‌های متنوعی که برای کودکان محروم در خارج از این مرکز برگزار می‌شود، می‌گوید: «چند کلاس آموزشی که ظرفیت برگزاری آن را داریم در این مرکز و چند کلاس دیگر مانند کلاس‌های ورزشی در خارج از اینجا هماهنگ می‌شود. یکی دیگر از مواردی که برای آن تلاش کردیم، دادن هویت و اعتمادبه‌نفس به بچه‌ها است. متاسفانه برخی از این کودکان که ملیت ایرانی ندارند یا در مدارس دولتی ثبت‌نام نمی‌شوند یا اینکه توسط همکلاسی‌هایشان تحقیر می‌شوند. برای همین برخی از این کودکان بخاطر اینکه اینجا احساس امنیت می‌کنند برای تحصیل به اینجا می‌آیند. یا مثلا برخی از این بچه‌ها متحمل فشارهای زیادی در زندگی هستند و اعتمادبه‌نفس و کودکی‌شان را فراموش کرده‌اند، بنابراین در اینجا سعی شده تا حس مثبتی به بچه‌ها القا شود تا خودشان با پای خودشان به اینجا بیایند و برای تحصیل و آموزش ذوق داشته باشند و تلاش کنند.»
تحمل غصه‌هایی که برای کودکان سخت است
فاطمه طاهریان، معلم بازنشسته آموزش و پرورش و مددکار اجتماعی که در این مرکز فعالیت می‌کند راجع به فعالیت «پرتو» می‌گوید: «در این مرکز سعی شده تا روی پرورش شخصیت بچه‌ها تمرکز کنیم؛ و بیشتر از اینکه به فکر نمرات تحصیلی آنها باشیم سعی کرده‌ایم تا حس مثبتی در آنها ایجاد کنیم. مثلا حتی اگر یکی از این کودکان را ناراحت ببینیم به او تذکر می‌دهیم که باید لبخند بزند و تمام تلاشمان را می‌کنیم تا در اینجا کودکان غصه‌هایشان را فراموش کنند. زیرا که این تحمل غصه‌هایی که در خانه‌هایشان وجود دارد برای یک کودک سنگین است و می‌خواهیم حداقل در این مراکز احساس آرامش داشته باشند.»
طاهریان با اشاره به این مسئله که برخی از پیگیری‌های این مرکز موجب نجات زندگی برخی از کودکان شده، می‌گوید: سمیه و حبیب که بچه‌های همسر دوم پدرشان هستند برای آموزش به مرکز پرتو آمدند، زیرا که مادرشان بنا به دلایل نامعلومی خانه را ترک و آنها را رها کرده بود. ما تمام تلاشمان را کردیم که این بچه‌ها آسیب روحی کمتری ببینند به علاوه اینکه وقتی پدرشان برای سومین بار ازدواج کرد، کارهایی کردیم که بین این بچه‌ها و همسر پدرشان محبت ایجاد شود. مثلا هدایایی را تهیه کردیم و به سمیه و حبیب گفتیم که آن را برای همسر پدرشان ببرند یا با این خانم جلساتی را گذاشتیم و برای اینکه حس مادرانه‌ای نسبت به این بچه‌ها داشته باشد، آموزش‌های لازمه را به او دادیم و خوشبختانه امروز آرامش در این خانواده برقرار شده است.»
پزشکانی که انسانیت رو ملاک کار خود قرار داده‌اند
این مددکار اجتماعی از پزشکان بیمارستان نیکان و هیئت مدیره این بیمارستان تقدیر می‌کند و می‌گوید: «بیمارستان نیکان و پزشکان آن به این مرکز آمدند و اعلام کردند که اگر محوطه‌ای را در اختیار آنها قرار بدهند می‌توانند مرکز درمانی برای خدمات به این بچه‌ها آماده کنند.»
فاطمه طاهریان با بیان اینکه پزشکان بیمارستان نیکان به قسمی که خورده‌اند و به اصول انسانی پایبند هستند، ادامه می‌دهد: «خدمات درمانی برای این کودکان توسط این پزشکان رایگان انجام می‌شود. حتی جراحی‌های تخصصی که نیاز به هزینه‌های زیادی داشت نیز در بیمارستان نیکان انجام شد. همچنین این بیمارستان به دلیل دور بودن مسیر به درمانگاه دارالشفا که نزدیک موسسه است، نامه‌ای زد و با تقبل هزینه‌های درمان خواستار رسیدگی به کودکان موسسه پرتو شد تا برای بیماری‌های سبک مثل سرماخورگی به درمانگاه مراجعه کنیم و بیماری‌های سنگین‌تر در بیمارستان درمان شود.»
مراکز پرتو؛ جایی برای کاهش آسیب‌های اجتماعی
مریم شیردل، مدیر اداره پیشگیری و ارتقای سلامت اجتماعی شهرداری تهران نیز برای هماهنگی توزیع غذا بین کودکان که توسط یکی از خیرین انجام شده، در این موسسه حضور دارد. او در خصوص مراکز پرتوی تهران می‌گوید: «۱۷ مرکز پرتو در تهران داریم و طبق پیش‌بینی‌هایی که کرده‌ایم تا آخر سال ۵ مرکز پرتو دیگر راه‌اندازی می‌شود. یکی از اصلی‌ترین هدف شهرداری تهران آموزش تحصیلی کودکان محروم است. اینکه این کودکان به سیستم اصلی آموزش و پرورش برگردند و اگر نمی‌توانند در مدارس تحصیل کنند به مراکز پرتو بیایند تا از درس خواندن عقب نمانند. اما در کنار آموزش تحصیلی، خدمات مددکاری، مشاوره، درمانی و مهارت آموزی نیز برای آنها انجام می‌شود.»
خانم شیردل در ادامه می‌گوید: «اولین آیتمی که موسسات پرتو دارند این است که مددکار اجتماعی برای جذب کودکان آسیب‌دیده و در معرض آسیب داشته باشد؛ و خانواده‌ها را برای فرستادن کودکان به این مراکز متقاعد کند، زیرا که بسیاری از این بچه‌ها، کودک کار هستند و اگر قرار باشد به موسسه بیایند از زمان کاریشان کم و درآمدشان نیز کمتر می‌شود.»
به گفتهمدیر اداره پیشگیری و ارتقای سلامت اجتماعی شهرداری تهران دو نوع مرکز پرتو در تهران وجود دارد. برخی از مراکز پرتو در نزدیکی محل زندگی کودکان است که برای تحصیل و آموزش به او کمک می‌کند تا از آسیب‌های اجتماعی احتمالی بکاهد. اما مرکز پرتوی دیگری نیز وجود دارد برای کودکان کاری که خانواده آنها به هیچ وجه قبول نمی‌کنند که کودکانشان به جای کار کردن، درس بخواند؛ بنابراین این مرکز حدود یک ساعت در روز به کودکان کار خدمات آموزش و رفاهی می‌دهد تا بین ساعت کاری خود از این امکانات استفاده کنند.
کودکان در اینجا دردهایشان را فراموش می‌کنند
به همراه خانم طاهریان وارد کتابخانه این موسسه می شویم. خانم طاهریان به بچه‌ها می گوید که بیکار نباشند و کتابی را برای خواندن انتخاب کند. این مددکار اجتماعی خطاب به من می‌گوید: بهترین کار این است که بچه‌ها را در تابستان تشویق کنیم تا کتاب‌های داستان بخوانند. که هم برایشان جذابیت داشته باشد و هم روان‌خوانی را بیاموزند.» می‌پرسم: «این همه بچه از کجا می‌آیند؟ » خانم طاهریان می‌گوید: «برای استفاده از کلاس‌های آموزشی یا امکانات اینجا برای بچه‌ها، سرویس گذاشته‌ایم. سرویس موسسه به دنبال آنها می‌رود و بعد از آن نیز آنها را بازمی‌گرداند.»
از کتابخانه بیرون می آیم. کامیون سفید رنگی را می‌بینم که روی آن بنر بزرگ زرد رنگی چسبانده شده و نوشته‌اش توجهم را جلب می‌کند: «کلینیک سیار خیریه دندانپزشکی». راجع به این کلینیک سیار سوال می‌پرسم و خانم طاهریان می‌گوید: «با رایزنی‌هایی که انجام شده
این کلینیک دندانپزشک برای معاینه و درمان دندان کودکان به اینجا آمده است.»تسکینی بر درد کودکان محروم
درست است که زندگی کودکان محروم پر از درد و رنج است اما این موسسه و برخی از خیرین باعث شده‌اند تا کمی از درد کودکان کاسته شود و توجه به آنها تسکینی بر رنج‌هایشان باشد.
این مرکز پرتو ۶۰۰ کودک را تحت پوشش خود قرار داده و با اعتمادسازی ای که ایجاد کرده، توجه بسیاری از خیرین را به خود جلب کرده است. حالا کودکان این موسسه را جزیی از زندگی خود می‌دانند زیرا که اینجا می‌توانند برای دقایقی، دردها و ناراحتی‌های زندگی‌شان را فراموش کنند، تحصیل کنند و مهارتی را بیاموزند.
منبع: فردا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.fardanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فردا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۴۰۱۵۲۷۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
اختلال ترس از فراموش شدن چیست؟
به گزارش گروه اجتماعی ایسکانیوز، بیشتر مردم امیدوارند که عزیزانشان از آنها به نیکی یاد کنند و طبیعی است که گهگاه نگران فراموش شدنشان باشند. اما برای برخی، ترس از فراموش شدن یا نادیده گرفته شدن را می توان به عنوان یک فوبیا در نظر گرفت.
بیشتر بخوانید: تله فوبیا یا اضطراب تلفن چیست؟آتازاگورافوبیا ترس غیرعادی از به یاد ماندن است. همچنین می تواند شامل ترس از فراموش کردن کسی یا چیزی باشد. اگر ترس شما شامل فراموش شدن توسط یک فرد یا گروه اجتماعی خاص باشد، ممکن است بخشی از یک نوع فوبیای اجتماعی در نظر گرفته شود.
این مقاله به ویژگی‌های ترس از فراموشی و همچنین علل، علائم و گزینه‌های درمانی این فوبیا می‌پردازد.
تعریف ترس از فراموش شدنآتازاگورافوبیا ترس شدید یا غیرمنطقی از فراموش شدن یا فراموش کردن کسی یا چیزی است؛ همچنین ممکن است شامل ترس از نادیده گرفته شدن یا جایگزین شدن باشد.
در برخی موارد، این وضعیت را می توان بخشی از فوبیای اجتماعی در نظر گرفت. تخمین زده می شود که ۱۵ میلیون آمریکایی با یک فوبیای اجتماعی زندگی می کنند. فوبیای اجتماعی زمانی است که ترس غیرمنطقی از قضاوت یا طرد شدن در یک موقعیت اجتماعی خاص دارید.
افراد مبتلا به آتازاگورافوبیا ممکن است اضطراب، استرس، یا وحشت ناتوان کننده ای را تجربه کنند که فقط به این فکر می کنند که فراموش می شوند. شما همچنین ممکن است علائم فیزیکی اضطراب مانند حالت تهوع، ضربان قلب سریع یا حتی یک حمله پانیک تمام عیار را هنگام مواجهه با ترس خود تجربه کنید.
ترس از فراموش شدن نیز ممکن است با نگرانی های خاص در مورد از دست دادن حافظه، مانند ترس از ابتلا به بیماری آلزایمر یا زوال عقل مرتبط باشد. این ترس ممکن است در حین مراقبت از فردی با این وضعیت ایجاد شود.
علائم آتازاگورافوبیا چیست؟
مانند بسیاری از فوبیاها، ترس از فراموشی می تواند با علائم روحی و جسمی همراه باشد. افراد مبتلا به آتازاگورافوبیا اگر واقعاً در یک موقعیت اجتماعی فراموش شوند یا نادیده گرفته شوند، یا زمانی که با فکر فراموش شدن یا فراموش کردن کسی یا چیزی مواجه شوند، ممکن است علائمی خاص را تجربه کنند.
علائم آتازاگورافوبیا ممکن است شامل موارد زیر باشد:ترس و اضطراب بیمارگونه زمانی که نادیده گرفته می شوند یا فراموش می شوند یا درک می کنند که ممکن است فراموش شوند.
دلهره و اضطراب شدید فقط به فکر فراموش شدن
اضطراب شدیدی که با خطر واقعی فراموش شدن تناسب ندارد
تجربه احساس فاجعه یا عذاب قریب الوقوع در مواجهه با موقعیتی که نگرانی از دست دادن حافظه یا فراموش نشدن را برمی انگیزد.
حالت تهوع یا ناراحتی شکمی
مشکل در خوابیدن
اجتناب از موقعیت‌های اجتماعی که در آنها احتمال فراموشی یا نادیده گرفته شدن وجود دارد
درد ناشی از تنش در نواحی خاصی از بدن
وحشت زدگی
علل آتازاگورافوبیا چیست؟فوبیا باعث واکنش استرس فرد می شود که به عنوان پاسخ جنگ یا گریز نیز شناخته می شود. دلایل متعددی وجود دارد که این پاسخ استرس ممکن است با ترس از فراموش شدن ایجاد شود، از جمله:
ژنتیک: ژن‌های خاصی که توسط والدین بیولوژیکی منتقل می‌شوند نقش مهمی در فوبیا و سایر اختلالات اضطرابی دارند.
تجربه یادگیری مشاهده شده: اگر یکی از والدین یا خواهر و برادر از همین موضوع می ترسد، ممکن است فرد یاد گرفته باشد که از فراموش شدن بترسد.
تجربه یادگیری مستقیم: سابقه تروما یا تجربه آسیب زا مانند فراموش شدن، پشت سر گذاشتن یا رها شدن یا از دست دادن والدین یا مراقب می تواند به ترس از فراموش شدن کمک کند.
تجربه یادگیری اطلاعاتی: قرار گرفتن در معرض افرادی که حافظه خود را از دست می دهند، مانند مراقبت از فرد مبتلا به زوال عقل یا آلزایمر، ممکن است منجر به ایجاد ترس از فراموشی شود.
آتازاگورافوبیا چگونه تشخیص داده می شود؟برای تشخیص آتازاگورافوبیا، یک متخصص سلامت روان به ویرایش پنجم « راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی » (DSM-۵)، کتابچه راهنمای رسمی انجمن روان‌پزشکی آمریکا مراجعه می‌کند.
DSM-۵ آتازاگورافوبیا را به عنوان یک وضعیت سلامت روان نمی شناسد، اما این وضعیت ممکن است به عنوان یک فوبیا خاص واجد شرایط باشد.
این راهنما از معیارهای تشخیصی زیر برای تشخیص فوبیای خاص استفاده می کند:
ترس پایدار است و بیش از شش ماه ادامه دارد.
از ترس به طور فعال اجتناب می شود و تقریباً همیشه باعث اضطراب فوری می شود.
ترس با خطر واقعی موقعیت تناسبی ندارد.
ترس باعث اختلال قابل توجهی در زمینه های اساسی عملکرد، از جمله عملکرد اجتماعی و شغلی می شود.
آتازاگورافوبیا چگونه درمان می شود؟گزینه های درمانی مختلفی وجود دارد که می تواند به بیمارانی که فوبیا دارند کمک کند. یک متخصص مراقبت های روان یک برنامه درمانی بر اساس علائمی که ارائه می دهید ایجاد می کند.
برخی از گزینه های درمانی مورد استفاده برای رفع ترس از فراموشی ممکن است عبارتند از:درمان شناختی رفتاری (CBT): این یک نوع گفتگو درمانی است که شامل تغییر افکار و رفتارهای فرد می شود. این به افراد کمک می کند تا یاد بگیرند که الگوهای تفکر ناسازگار (مشکل ساز) و رفتارهای مرتبط با فوبیای خاص خود را بهتر شناسایی و تغییر دهند. CBT یک درمان خط اول برای اختلالات اضطرابی در نظر گرفته می شود.
مواجهه درمانی: این درمان برای سال ها درمان اولیه برای فوبیا بوده است. به طور کلی شامل قرار دادن تدریجی یک فرد در معرض فوبیا به روشی ایمن برای کاهش اجتناب و کاهش ترس در طول زمان است.
میانجیگری ذهن آگاهی: این یک نوع تمرین مراقبه است که بر حضور کامل در لحظه فعلی تمرکز دارد. می تواند به شما در مدیریت سطوح اضطراب و ترس کمک کند.
دارو: گاهی اوقات از داروها برای کاهش علائم اضطراب که بخشی از فوبیا هستند، یا اگر همزمان علائم افسردگی یا یک اختلال اضطرابی اضافی وجود داشته باشد، استفاده می شود. داروها ممکن است شامل داروهای ضد اضطراب یا ضد افسردگی باشند.
خلاصه
ترس از فراموش شدن را آتازاگورافوبیا می نامند؛ وقتی فردی به این وضعیت مبتلا می شود، ترس شدیدی از فراموش شدن یا به یاد نیاوردن کسی یا چیزی وجود دارد. گزینه های درمانی مانند تکنیک های ذهن آگاهی، درمان شناختی رفتاری و دارو وجود دارد. کار با یک متخصص مراقبت های روان دارای مجوز می تواند به شما در مدیریت این وضعیت کمک کند.
منبع: سلامت نیوز
انتهای پیام/
کد خبر: 1228756 برچسب‌ها روان شناسی
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»